باکتری های پروبیوتیک به طور مطلوبی تعادل فلور میکروبی روده را تغییر داده و از رشد باکتری های مضر جلوگیری می کنند . آنها همچنین باعث افزایش هضم بهتر غذاها ، بالا بردن عملکرد سیستم ایمنی بدن و افزایش پایداری و مقاومت در برابر عفونت و سرایت بیماری ها می شوند . پروبیوتیک ها با تولید ترکیبات آلی اعم از اسید لاکتیک، پراکسید هیدروژن و اسید استیک اسیدیته روده را افزایش داده و از تولید مثل و تکثیر بسیاری از باکتری های مضر جلوگیری می کنند . آنها همچنین موادی بنام باکتریوسین تولید نموده که مانند یک آنتی بیوتیک طبیعی عمل کرده و میکروارگانیسم های نامطلوب و ناخواسته را از بین می برند . خوردن و استعمال منظم پروبیوتیک ها ممکن است در جلوگیری از عفونت های ناحیه ادراری- تناسلی ، اسهال های مسافرتی ، بیماری های آلرژیکی مثل اگزما ، عفونت های ناشی از هلیکوباکترپیلوری در معده و کاهش فشار خون و .... مؤثر باشد . 
ماست و پنیر به دلیل در برداشتن باکتری های لاکتیک اسیدی محیط مناسبی به عنوان حامل پروبیوتیک ها می باشند .کشت های آغازگر مورد استفاده در ساخت ماست ( لاکتوباسیلوس بولگاریکوس و استرپتوکوکوس ترموفیلوس ) و پنیر خود جزو باکتری های پروبیوتیک هستند . مهمترین مانع زنده ماندن این میکروب ها ، اسیدیته دستگاه گوارش و فعالیت نمک های صفراوی است. حداکثر فعالیت پروبیوتیک ها هنگامی ایجاد می شود که میکروارگانیسم ها به سلول های موکوسی روده بچسبد، سلول هایی که نمی چسبند از طریق مدفوع و بدون فرصت تقسیم شدن دفع می شوند. بنابراین برای به دست آوردن اثر مداوم پروبیوتیک های خارجی، باید به صورت روزانه مصرف شوند.

ادامه مطلب...